Ik had er vaag al eens van gehoord. Iets met MANMILF of zo. Het scheen een scheldwoord voor racefietsers te zijn. Ik vond het wel ok klinken – een mannelijke milf – niet iets om je voor te schamen. Zeker niet op mijn leeftijd.
En toen stonden ze onder elkaar. Mijn blog en die van ene Henk50. Henk heeft een hekel heeft aan MAMILs – Middle Aged Men In Lycra. Aan mij dus. Middelbare leeftijd – check. Man – check. Lycra – check, als ik op mijn racefiets rijd tenminste. Overigens houdt hier de herkenning wel op, want in de beschrijving die daarna volgt herken ik eigenlijk niets. Het gaat me dan ook niet om Henk persoonlijk – hij lijkt me best ok. Hij fietst ook veel, denkt over dingen na en schrijft er over. Er zijn veel mensen zoals Henk. Ze zijn zelf vaak ook man, fiets- of wandelliefhebber en vaak minimaal middelbare leeftijd. En ze delen de hekel aan MAMILs. Het verschil tussen hen en mij, tussen de good guys en de bad guys in hun wereld, zijn dus slechts 2 stukjes lycra en een zeem. Opmerkelijk.
Henk’s grootste ergernis is als ik het goed begrepen heb het schreeuwen. MAMILs schreeuwen en schelden volgens Henk naar andere weggebruikers dat ze aan de kant moeten. Een vaak voorkomend misverstand. Als ik met mijn fietsmaten een tocht maak, schreeuwen we naar elkaar om te waarschuwen dat er andere weggebruikers aankomen. Zodat iedereen even oplet, en waar nodig remt of ruimte maakt. De meeste groepjes racefietsers die ik ken doen dat zo.
Ook denkt Henk dat ik geen bel kan betalen. Nog zo’n misverstand. Onder racefietsers is een bel inderdaad niet cool. Maar stiekum heb ik er wel een, goed verstopt. Ik gebruik hem alleen in echte noodsituaties. Niet bij iedere inhaalactie. Mensen die ik achterop rijd, willen als ik bel nog wel eens omkijken wat er aan komt. En door het omkijken een gevaarlijke slingerbeweging maken. Als er ruimte genoeg is, passeer ik daarom liever gewoon zonder te bellen.
Een tip voor iedereen die zich, net als Henk, ergert aan racefietsende groepjes. Je ergeren doe je zelf. Tussen de prikkel (de racefietsers) en jouw reactie (de ergernis) zit een keuze: de vrije wil. Lees de Seven Habits van Stephen Covey er nog maar eens op na. Je besluit zelf om de ergernis toe te laten. Je kunt ook besluiten je er niets van aan te trekken. Volgens dezelfde Covey, kun je je energie het beste richten op zaken waar je invloed op hebt. In dit geval heb je geen invloed op mijn gedrag, maar wel op je eigen reactie daarop. De beste oplossing is dus je gewoon niet meer te ergeren. Dat doe ik ook niet aan langzame fietsers of wandelaars. Echt niet. Echt, echt, echt niet. Het maakt het leven een stuk leuker.
Veel fietsplezier!
ariehaasnoot 
De tip die je geeft lijkt me een goeie en een die we allemaal op z’n tijd ter harte zouden kunnen nemen.
Edoch, in genoemde context zou ik daar toch een kleine voetnoot bij willen plaatsen. Wanneer je oud, wat ouder, van nature niet zo vlot of een autist bent, blijft er van die vrije ruimte waarin je al dan niet ergens aan ergeren een keuze zou kunnen zijn niet zoveel over wanneer je te vaak schrikt of wat er passeert teveel of te overrompelend is.
P.S. Van Stephen Covey en zijn zeven gewoontes had ik nog nooit gehoord maar even googelen leert mij dat hij iemand was die op zijn tachtigste nog, blijkbaar iets te hard, te wild of onbezonnen, op zijn fietsie rondkarde en dat dat hem fataal werd!
LikeLike
Haha dat laatste van Stephen Covey wist ik dan weer niet. Toepasselijk š! Dank je wel!
En natuurlijk is Covey’s les geen vrijbrief om dan maar overal met grote groepen en met ongelimiteerde snelheden te gaan fietsen. Met grote groepen op drukke dagen smalle fietspaden onveilig maken is onverstandig – niet doen dus! Neem dan een wat rustigere en bredere weg zonder naastliggend fietspad.
Maar wat minder ergernis over en weer maakt het leven een stuk aangenamer. En – in mijn overtuiging – uiteindelijk het verkeer ook veiliger. Omdat ik regelmatig zie dat de echt onveilige situaties uit ergernis ontstaan.
LikeLike